31 lipca Bór Komorowski ostatecznie wydał rozkaz godziny wybuchu Powstania na dzień pierwszego sierpnia 1944, na godzinę 17. Rozkaz Bora Komorowskiego z dnia 31 lipca wywołał chaos. Pierwotne plany Komendy Głównej wyznaczały 48 godzin na mobilizację i uzbrojenie. Bór Komorowski skrócił ten czas do mniej 24 godzin. W praktyce do kilkunastu, bo obowiązująca godzina policyjna uniemożliwiała swobodne poruszanie po mieście. 

W efekcie tego chaosu dobrze uzbrojonych żołnierzy Armii Krajowej było około 40%. Broń długą posiadał jeden na sześciu żołnierzy. Reszta, o ile w ogóle, dostawała broń krótką, kilka granatów. Tak uzbrojeni Powstańcy mieli zdobyć silnie uzbrojone gniazda niemieckiej obrony. Tak twierdził generał Okulicki. Wielu Powstańcom w ostatnich chwili wracał zdrowy rozsądek i wracali do domów, bo nie wyobrażali sobie walczyć gołymi rękami z okupantem niemieckim. 

„Ryzyko każdego powstania jest zawsze ogromne. Ryzyko współczesnego powstania jest szczególnie wielkie. Dlatego też jako naczelne hasło wszystkich naszych poczynań zostało postawione: „Powstanie nie może się nie udać”. Wykluczyć tu musimy działanie na oślep, które by mogło się zakończyć katastrofą, z jakiej trudno by się było narodowi podnieść” Generał „Bór” Komorowski, październik 1943r.

„Każdego należy zabić, nie wolno brać żadnych jeńców. Warszawa ma być zrównana z ziemią i w ten sposób ma być stworzony zastraszający przykład dla całej Europy” Adolf Hitler po otrzymaniu informacji o wybuchu Powstania Warszawskiego 1 sierpnia 1944 roku. 14 lutego 1942 roku z rozkazu generała Sikorskiego utworzono Armię Krajową. Zmieniła się nie tylko formalna nazwa, ale gruntownie zmieniły się struktury. Armia Krajowa z wąskiej organizacji kadrowej, miała się stać powszechną armią podziemną.  

1943 rok jest przełomowym i bardzo tragicznym dla wydarzeń na Wołyniu. Przegrupowana i poukładana w sotnie UPA zmieniła swoją taktykę i zrezygnowała ze spontanicznych ataków na polskie wsie. Ataki poprzedzał wywiad, zapisywano liczbę Polaków mieszkających w gospodarstwach, upewniano się, że w pobliżu nie ma oddziałów partyzanckich, niemieckich czy sowieckich, aby nie przeszkodziły one w mordowaniu niewinnych.

“Kobiety, nawet ciężarne przybijali bagnetami do ziemi, dzieci rozrywali za nogi, inne nadziewali na widły i rzucali przez parkany, inteligentów wiązali kolczastym drutem i wrzucali do studzien, odrąbywali siekierami ręce, nogi, głowy, wycinali języki, odcinali nosy i uszy, wydłubywali oczy, wyrzynali przyrodzenie, rozpruwali brzuchy i wywlekali wnętrzności, młotkami rozpruwali głowy, żywe dzieci wrzucali do płonących domów. Żywych ludzi przeżynali piłami, kobietom odcinali piersi, inne nadziewali na pale lub uśmiercali kijami. Do kryjówek podziemnych i do piwnic, gdzie zdołała się schronić większa ilość ludzi, wrzucali granaty lub pęki zapalonej słomy”. Fragment raportu Komendy AK Obszaru Lwowskiego z dnia 1 września 1943 roku.

Wieczorem 10 lipca 1943 roku Polacy mieszkający we wschodnich powiatach dawnego województwa Wołyńskiego kładli się spać. Wszyscy Polacy, którzy pozostali w swoich domach mieli coraz większą świadomość wiszącego nad nimi niebezpieczeństwa. Chcieli wierzyć, że ze strony najbliższych sąsiadów nic im nie grozi. Przecież nikt nie przyjdzie nagle w nocy i ich nie zamorduje. Znali się z niektórymi całe życie. 

12 stycznia 1944 roku generał Bór Komorowski podpisał rozkaz nr. 126, w którym nakazano żołnierzom AK wspieranie Armii Czerwonej w walkach przeciwko wojskom Adolfa Hitlera. Akcja trwała aż do dnia 26 października 1944, kiedy to Leopold Okulicki „Niedźwiadek” podpisał rozkaz zakończenia operacji.  Pokłosiem tej akcji, były masowe aresztowania żołnierzy Polski Podziemnej, prowadzące w praktyce do likwidacji tej formacji wojskowej. Ostatnie rozkazy wydane przez „Niedźwiadka” 19 stycznia, nie miały już żadnego znaczenia wojskowego. Okulicki podpisał rozkaz likwidujący Armię Krajową. W założeniach, miało to uchronić przed represjami żołnierzy Podziemia ze strony Armii Czerwonej i nowych okupantów.